Kadimzamanlar ve Diğer Vakıflar

İki tür öğrenme vardır. İçeriden ve dışarıdan. İlk en iyi. hatta yegâne yöntem olarak kabul edilir. İnsanlar uzak yolculuklarla. izlemekle okumakla üniversitelerle ve derslerle öğrenirler –onların dışında olup bitenlerden öğrenirler. İnsan öğrenmek zorunda olan aptal bir yaratıktır. Bu nedenle kendine bilgi yükü. onu bir arı gibi toplar. daha fazlasını ekler. kullanır ve işler. Ancak içinde “aptallık” vardır ve gereksinir. işte bu kural. insanlar. hayvanlardan. bitkilerden ve de özellikle nesnelerden daha yoğun yaşadıklarını düşünürler. Hayvanlar. bitkilerden ve nesnelerden daha yoğun yaşadıklarını maruz kalırlar. bitkiler. nesnelerden daha yoğun yaşadıklarını hayal ederler. Ancak yayın ömrü uzundur ve bu ömür her şeyden önce daha çok canlıdır. Düşlemek. öflamme yaratıcıdır; madde ve ruhu uzlaştıran bir köprüdür. özellikle yoğunlaştırır ve sıkarsa. Sonra imgenin bir madde damlasına dönüşür ve yaşamının akımlarına geçer. Bazen yolu boyunca. içinde bir şey çarpıtılır ve değişiklikler. Böylece yeterince güçlüyse. tüm insan arzuları gerçek olur –ancak her zaman tamamen beklendiği gibi olmaz. Sadece uyuyacaksan neden dünyaya geldin ki? Zamanın sınırlarının üstünde olan Tanrı'nın. Kendini zaman içinde ve geri dönüşlerinde gariptir. Eğer Tanrı'nın “nerede” olduğunu bilmiyorsanız –ki insanlar böyle sorular sorarlar– yoğunlaşma ve hareket eden. bir gönderiye uymayan. Dalgalanan ya da ortadan kaybolan her şeye bakmalısınız: Denizin huzuru. çiftlerin halesinin dansına. deprelere. kitasal sürüklenmeye. karların erimesi ve buzulların hareketine. nehirlerin denize akmasına. tohumların filizlenmesine. dağlara şekil veren rüzgara. anne karnında cenin göğsüne. gözlerin gidişatlarına. mezarda cürüyen bedenlere. olgunlaşan şaraplara veya yağmurdan sonra çıkan mantarlara. Savaş sonsuza kadar sürer. İnsanlar her yerde olduğu gibi doğar. umutsuzca âşık olur ve ani bir ölümle kısa sürede ölürler. Ancak yaşam ne kadar fazla acı getirirse. onlar da o kadar fazla yaşamak isterler. Öyle ki. yeni bir şeyin başlaması için bir şey sona erdirilmeliydi. Bu urkutucuydu. ancak böyle bölümleri. Geri dönüş yoktu. bu dünya ölüme mahkumdu. Öldürmek. hareket etmeyi almayı koruyucu. ne de olsa yaşam harekettir. Öldürülmüş bir beden hareket etmez artık. Bir insan. bedendir. Ve bir insanın deneyimlediği her şeyin bende başlangıcı ve sonu vardır. İşte o zaman bu yetersizlik hissinin. her birinin temelinde yatan. işte şeyde. her olayda varlığı olası kederin nereden geldiğini anladı –her şeyi birdenbire yönetme olanaklarından yoksun. Meyve suyu. Ağaçların çiçek açmalarını engellemenin gölgesi olduğu gerçeğini ve taç havalandırmanın yayılmasını engelleyecek şekilde. Uçurumun kahverengiye dönmesip düşeceklerini düşünürdü. Doğru olmadığından. gelecek yılın aynısının tekrar geleceğini düşünecek olursak onu rahatlatmazdı. Ertesi yıl ağaçlar farklı olacak –dalları daha büyük. daha ağır. çim de farklı olacak meyveler de. Bu çiçeklenen dal asla tekrarlanmayacaktı. “Çamaşırları böyle asmak asla tekrarlanmayacak.” diye düşünürdü. “Ben asla tekrarlanmayacağım.” İnsanlar hayal kurar ve düşlerini kurar. gerçek olarak konukları şeylerle karıştırırlar. Tüm bitkiler gibi ıhlamur ağacı da kökenleri ağacın tohumlarında yatan. sonsuz bir düş yaşar. Düş. onunla büyümez veya gelişmez. yani her zaman aynıdır. Ağaçlar zamanda değil. mekanda hapsolmuştur. Düşleri sayesinde sonsuza kadar dek kurtulmuştur. İçinde. ne hayvanların düşlerindeki gibi duygular büyüyor. ne insanların düşlerinde olduğu gibi görüntüler ortaya çıkar. Düşünmek için zamanı yutmak; geçmiş. şimdiki zaman. geleceği ve sürekli programın içselleştirilmesi gerekir. zaman; daima insan aklının içinde çalışır. Dışında asla yer almaz. İnsan acısını zamana çalıştırma. Geçmiş yüignite acı çeker ve acıyı geleceğe sürükleyici. Bu biçimlerde kederi yaratır. Duygu hayvanlarda daha temizdir. çünkü düşünceye bulaşmamış haldedir. Tanrı görür. Zaman kaçar. Olum kovalar. Sonsuzluk bekler.