Radikal Şıkların Sayımı

Kurgusal ama bir o kadar da gerçek bir hayali İtalya… Düşünce ve ifade özgürlüğünün. Yolsuzluk ve kötü inancın bir isaretinin geldiği yer. Elitlerin ve grupların halkı kandırma aracı olarak gördüğü bir dünya… Dayatmacı iktidar alkışçıları. sosyal medya zorbaları. toplumu kutuplaştıran bir cadı avı… Ve şimdi hedefte entelectueller var.

Bu linç kültürünün ilk okuması. bir gündüz kuşağı fotoğrafı Spinoza'dan alıntı yapan Profesör Giovanni Prospero oluyor. Devlet yetkilileri ve medya tarafından. Doğum kilisesiyle halkı aşağılamakla suçlanan Profesör hemen o akşam ölü bulununca çarklar dönmeye başlıyor.

Akademisyenin tasarrufu fırsat bilen hükumet. “Diğerlerinden akıllı daha fazla olduklarına inanmaya devam edenleri” Ulusal Entelecüellerin ve Radikal Şıkların Sayımı'na başvurmak için sansürlemek. Bu arada. töreni için ülkesine dönen Profesör Prospero'nun kızı Olivia. Karşılaşılan bu yeni düzen kabullenemiyor. Umutsuzluğun babasına yol açan nedenleri araştırıyor.

Distopik kara mizahıyla Giacomo Papi. bizi yakın geleneğe ait bulgular gerçeğimizle yüzleşmeye davet ediyor.

“Gerçeği birakan distopik bir anlatı.” – Marta Lilliù

“Muhtesem bir mizah. harika bir özeleştiri.” – Luca Mastrantonio

“Cehaletiyle gurur duyan toplumun surreel hicvi.” – Beppe Severgnini

“Papi bugünü bize kurgunun aynasından gösteriyor.” – Lara Crino

Kitaptan Alıntılar

kelimeler. somut nesnelerin yaydığı kokuların. tatların ve onlara dokunmanın verdiği hislerin gücüyle yarışmazdı.

Artık bilgili düzeltme sahtekârlık. cehaletin masumiyet gibi gözüktüğünü konuşuyordu.
Pek çok şehir gibi Milano da açık hava gösterisine dönmüştü. İnsanların üzerinde bir şeyler yemek için doldurduğu kalabalık masaların olmadığı tek bir kaldırım bile yoktu. yemek. insanların sosyalleşmesini sağlayan önemli bir araca dönüşmüştü. yemek yemek. düşünmenin yerini almıştı. Bir zamanlar tiyatroların olduğu yerlerde şimdi İtalyan yemekleri satan kuruluşlar vardı.

Bakan. televizyon tüketicilerinden ölenleri yaşamış ama bu doğru değildi. Zengin ya da fakir herkes tıka basa çalışıyordu. İnsanların ağızlarından ne çıktılarıyla değil ağızlarına ne girdiyle ilgileniyordu. Çünkü yemek yemek için düşünmek yoktu. Belki de entelektuellere karşı nefretin sebebi de kullanmak. Bilgi tuketilmiyordu. oysa bugün değerli olan şeyler yok edilene dek tüketilmesi gerekiyordu.

Hafiza. tarih öncesi böceklerde yaşayanları içinde muhafaza eden bir kehribar vardır. İnsanları. ilk karşılaştıkları zamandaki halleriyle içinde saklıyordu.
Sezaret. kaçacak yer kalmadığında yaşamak için bir yol. eyleme dönüşen bir tür korkuydu.
Özgürleşmeyi sanıyoruz. Oysa aralarındaki köprüler. İnsanlar suratı gibi hareket ediyor.

Duygular basit ve ilkeldir. Hileleri öğrenirseniz onları yönetebilirsiniz. Oysaki özgürdür; nereye isterlerse giderler ve işler zorlaştırırlar. Mantığın olduğu yerde duyguları hesap etmek için kullanılır.
söz; öyle büyük bir güçtür ki küçük. Vücuduyla korkuyu dindirmek. acıyı yok etmek. neşeyi artırmak. Merhamet uyandırmak gibi büyük işler başarır.

Baban. üniversite profesörü. yerel yumuşakçalar gibi. Buldukları bir kayalığa yapışıp ondan beslendiklerini söyler.”

“Ne demek oluyor bu?”
“Artık düşünmeyeceğinden eminsen kendi beynini yersin. Ve hiçbir işe yaramazsın.”
Yıllarca Fransız İhtilali'ni bekledikleri ama güvenlikte soylular gibi davranmaya başlayan biz olduk.
Donup tabuta bakti. Küçüktü. Ayakkabı kutusuna geliyordu. Anne ve babaların öldüklerinde bu kadar küçük görünmelerini tuhaf buldu.

Cehalet. artık sadece içinde yolcu almak bir durum değildir; bu çağda cehalet bir seçimdir.
Her şey bugünden kapsayanse ve yaşananlar -daha fazlasını koruyor ve- gözden kaçırıyorsa hiçbir şeyi korumaya almamıza gerek yok; her şey ancak -birbirliğiyle sürekli yer bulma- zıddı ile var olabilirsa bir tutulmalık aramak boş bir şeydir çünkü ona “an”. armut kabuğu kopuk ve çok fazla soru sormaktan yok olmaya mahkûm toz zerrelerine geliyor.

Uzakta olan ölmesiyle. aynı evde birlikte yaşadığın kişilerin ölmesi arasında fark vardı. İkisinin yokluğu farklı korumada tıslıyordu.

Savaş. cazibesini entelektueller ve cahiller. zenginler ve kullanım arasında karşılaşmadan yaşıyordu; çünki bu. Yılanp giden sürü barış ve bolluk döneminde artık adı anılmayan bir konu. kimsenin ticaretini yapamadığı tek üründü.

Olivia yaklaşıp kilisenin önünde yazan cümleyi okudu:
“Öyle ya da böyle. onun mezarlığı bir kavşaktır.” Aynı şeyleri kitaplar için de geçerli olabileceğini barındırıyor. Mezar taşları gibi onlar da ölülerle yaşayanların bir araya geldiği bir birleşme noktasıydı.
“Biliyor musun. çok düşündüm. Bence Entelektlerin hiçbir işe yaramadığı doğru değil.”
"A Bana oy ver? Ne ise çizerler?”

“İnsanların yaşadıklarını daha az yalnız hissetmesini sağlıyorlar.”
insanlar. diğer insanların kendilerinin çok yabancılaşmasını. (bazen öyleymiş gibi gözükseler de) uzaylı gidişini Görmek için onların neler yaşadıklarını görme olasılığıydı. Bu yüzden kitap okuyor. (karşılarındaki Anna ve Clelia bile olsa) kitap okuyanları dinliyorlardı.
Bilgi. bir iddiadır. Günü geldiğinde nihayet öğreneceğimiz üzerine bahse girmektir. Bu yüzden insanları rahatsız edebilir.