Osmanlı Kuruluş Dizisi 3 Eser

1.Ertuğrul Gazi ve Yiğit Akıncıları:

1200’lü yılların başında korkunç bir bela sarmıştı İslam âlemini. Moğollar denen. geçtikleri yerde taş üstünde taş. gövde üstünde baş bırakmayan istilacıların önünden kaçan insanlar. bir sel gibi sürüklenmeye başlamışlardı. Oğuzlar göç yollarına zaten alışkındı. Önce Orta Asya’dan çıkıp Maveraünnehir’e gelmişlerdi. Daha sonra da Anadolu’ya. Ahlat’a uzanmışlardı.
Süleyman Şah’ın ölümünden sonra Kayıların başına geçen Ertuğrul Gazi. annesi Hayme Ana ve kardeşi Dündar’la birlikte İç Anadolu’ya uzanan göç yolundaydılar.
Ertuğrul Gazi. doru küheylanın üzerinde kafilenin en önünde ilerliyor. arkasından dünyalık adına denkleştirebildikleri bütün mallarını birkaç at üzerinde toplamayı başarabilmiş olan Kayı Aşireti geliyordu.
Türkmenlerin ağır bir ritimle devam ettirdikleri bu gelişin içinde. yüzleri acısından çizgili anneler. yumuk elli bebekler. yaban çiçeği kokulu saz benizli kızlar. yerinde duramayan afacan oğlanlar. ak saçlı ihtiyarlar. şahin bakışlı alpler vardı.
Göç kafilesini taşıyan at arabalarının tekerleklerinin her gıcırdayarak dönüşünde. bu renkli kafile. biraz daha yorgun ama biraz daha umut devşirerek ağır ağır ilerlemeye devam ediyordu. Kayılar. bu ilerleyişin her salınışında bereketli toprakların çağrısını işitiyor. gelecek fetihlerin muştusunu yüreklerinde hissediyorlardı.

2.Osman Gazi ve Yiğit Akıncıları:

Osman Bey. babası Ertuğrul Gazi’nin ölümünden sonra komutanların onayıyla Kayıların başına geçmişti. Bu ağır sorumluluğu yerine getirebilmek için gece gündüz çalışıyor. kılı kırk yararcasına bir titizlik gösteriyordu.
Her geçen gün Kayıların hükmettiği topraklar genişliyor. yeni yeni beldeler hakimiyetleri altına giriyordu.
Osman Bey. bir taraftan beldeler fethederken bir taraftan da yeni fethedilen yerlerin şenlenmesini. halkın yüzünün gülmesini istiyordu.
Köylüler ümitle. kara toprağın bağrına avuç avuç tohumlar serpmelilerdi. Tüccarlar güvenle mallarını satmalılardı. Demirciler hevesle çeliğe su katmalı. çobanlar keyifle koyunlarını otlatmalılardı. Afacan çocuklar. gökçek yüzlü gelinler. ak saçlı ihtiyarlar. yayla yürekli delikanlılar onun topraklarında memnun mutlu yaşamalı. refah ve huzur içinde bir hayat sürmelilerdi.
Onun hüküm sürdüğü topraklarda adalet olmalıydı. kimseye zerre kadar haksızlık yapılmamalıydı. kimse fakirlik endişesine düşmemeli. hiç bir yetim çocuk sahipsiz bırakılmamalıydı. Akşam oldu mu hanelerde titrek mum ışıkları yanarken; mutluluk. her haneye usulca sokulmalı. hiç bir hane nasipsiz kalmamalıydı.

3.Orhan Gazi ve Yiğit Akıncıları:

Orhan Bey. babasından devraldığı toprakları altı kat genişleterek 95 bin kilometrekareye çıkarmıştı. Kırk bin kişilik ordu kurmuş. beylikten devlete geçişin temellerini atmıştı. Pek çok alanda yeni uygulamalar başlatarak ilkler padişahı olmayı başarmıştı. Ancak artık çok yorulduğunu hissediyor. yaşlı ve yorgun ruhunu dinlendirmek istiyordu. Şehzade Murat’ı huzuruna çağırıp son öğütlerini tembihledikten sonra kuşlar gibi hafifledi. Devleti emin ellere teslim ettiğinin huzuru yüzüne ayrı bir dinginlik vermişti.
Orhan Bey. memnun bakışlarını uzaklara yöneltti. Şimdi mavi bakışlarında adı bilinmeyen kahramanlar canlanmıştı. Yiğit akıncılar. Tuna Nehri’nde atlarını suluyorlar. kanat takmış gibi koşan küheylanlarını çatlatırcasına uzak diyarlara sürüyorlardı. Hiç bir padişaha nasip olmayan diyarlar. hakimiyetleri altına giriyordu. Ak börklü bahadırların. doru atlarının toynakları altında kara kışlar bahara evriliyor. umut çiçekleri mazlumların yüzlerinde açıyordu. Osmanlı padişahlarının en uzun ömürlüsü olan Orhan Bey. bu yüce hakikati. o anda beylik sarayının odasındayken gönül gözüyle hissetmişti. Tebessüm etti. “Yolun açık olsun şehzadem!” dedi.