Maznun

“Bir gün yalnızlığın mahşerinde kendi kendine söyledi: Ben neden başkalarından farklıyım?”

Hekimoğlu İsmail. cemiyet hayatı içinde kaybolmuş ve yabancılaşmış fertlerin. iç huzuru bulma yolculuğunu. yankısı ruhuza dokunacak bir romanla anlatıyor…

Maznun. dinini tanıma ve dini erektirdiği şekilde yaşama arzusuyla dolu insanlarla; mahkeme. karakol ve hücre üçgeninde verdikleri mücadelenin hikayesi… Müslümanlık iddiasında olan ancak Müslüman yaşamak isteyenler el birliğiyle yargılayan toplum; kimi zaman öz evladının. kimi zaman dostunun. kimi zaman eşinin karşısında yer alıyor.

Maznun. yaşamın içinde. ısırmak dokunaklı bir feryat. Söz konusu inançlar medeniyet sırasında biçağıyla yolları kesilen. inandıkları gibi yaşamak isteyenler ve tek istemek istemek olan “Maznunlar” türlü engel karşısında dahi inancın kanatlarıyla yükselerek güçlüye ve çoğunluğa. haklılıklarıyla meydanlar okuyor.

"Hapishane!..

Burada duvarların yüzü. insan çehreleri kadar aşıktır. Buradatavan. direktlerin ve duvarların üzerinde durmaz. mahkûmların yatması durur. Burada boylar cüce. sözler kısa. umutlar basıktır.

hapishane!..

deli. yutan kumsala benzer. Kim bilir girenler ne zaman verecekler?.. Kim bilir kaç gonca açılmadan solacak ve kaç baş burada apak olacak!

Orada zaman. davranışın mekiğine bakmak. Orada mekan bir yataktır. Evet. orada her zincir zincir vulur. her şey dört duvar arasında durur. Lakin!.. Lakin hayalle iman iki kanat olur. öyle insanlar. öyle diyarlara götürür ki. oraya ne savcı ulaşır ne gardiyan!..”

Kitaptan Alıntılar

* 1953 yılının bir akşamında. uzun süredir görüşmediği mektep arkadaşı Nuri. Yanina Geldi. Ona bir kitaptan yorumlamalar okudu. anlatti. Nuri anlattıkça anlattı. o.ruhtaki pılı pırtıyı toplayıp bir başka âleme taşınıyordu. Yabancısı olmadığı bir âleme. daha doğrusu yönlendirme sorgulamayı bulamadığı bir âleme; “Ebedî aleyküm. Allah'ın emri. O'nu sever. O'nun rızası için çalışmak. Peygamber'in izinden gitmek...” gibi şeyleri arkadaşlarını anlattıkça bunları her biri bir anahtar olup bir büyük sarayın kapısını açıyordu. İşte oda. her türlü tasvirin dışında süslü ve kıymetliydi.

* Nihayet. kimsesiz dünyayama bir arkadaşım; evet bir arkadaşım. girdi. Mehtaplı bir gecede ve bir tarla başında... Sanki ak sakallı Hızır yapıyor: “Kitapların geçtiği nizamı kuran bir Nâzım-ı Mutlak var! Düşün. kimyadaki. cebirdeki o kanunları Allah'ın yarattığı; şu. bu âlim buldu. Kaldı ki. alimleri de Allah yaratır. "Düşün!" asker. şu sinek. tayyareden çok daha mükemmel bir şey! Ondaki sanata beşer ulaşamaz. Ve düşün!..” Issız dünyaya bir kapı açtı. Ey Kapı. büyük bir yola çıktı. Tabelasında “Ebediyet” yazılıydı. Ebedî yaşamak. ebedî saadet. ebedî sevgi!.. İşte o an. muhitimle aramda sınır çizgileri belirdi.

* Her harfinin bir kâtibi varken. bir ağaç destan gibi yaratıp. dallarını mısra. yapraklarını hece ve faydalarını nokta yapan. her noktası kitabını yeniden yazan. bir Rabbülâlemin'i yok kabul etmek ne büyük divaneliktir!..

* Nuri bildiği ki. imanı kahve gibi bir insana içirmek mümkun olsa. Onda büyük değişiklikler yönetimi. Anneyle evladı birbirinden ayıracak tek şüpheli imanın derecesi ve yönü idi. Evet herkes bir dekorasyon: Konuşmaya. paraaya. bidata ve hakikate... Diğer yıldızlar içinde yatakhanez durumuna gelen Kutup Yıldızı gibi. gerçek imanı bulamayanlar. gittikleri istikamet doğru. attıkları dakikada hak zannediyorlardı. Hâlbuki gerçek iman birdi. onu da İslamiyet çizip takdim etmişti.

* Şu hâl karşısında gözden kaybolan. “Gel”deki manaya hasret kaldım. Her şeyi unuttum. onu ayırma: Gezerken bir “Gel.” diyeni duygum döner bakardım. başkasına el ederdi. Kurtların ululuğundan yılanların ıslığına kadar o derin ve lâhutî manaya hasrettim. Onu oynayan yaprakta. onun şafakta ve gurupta bu manaya kostum. Nihayetinde kılavuzun zulmeti emdiği bir anda. yine aynı ses aynı manayla. "Jel!" diye haykırmak. Kostüm. koştum!.. Dizlerimin bağı çözülene kadar koştum. Bir de bakar ki. "Jel." diyen. iki elini der gibi sallıyordu. Buna bir mana veremedim. Şaşırdım!.. Aynı şefkat ve merhamet yüklü sese devam etti:
– Kendine gel!..